Mój social media sabbatical!

To będzie dla mnie rok oddechu od social mediów. Bez regularnego dodawania australijskich relacji, bez poczucia, że powinnam, o czymś zaraportować i… bez tego bezmyślnego skrolowania ekranu, które pochłania zdecydowanie za dużo czasu (nikt chyba temu nie zaprzeczy).

Czy to znaczy, że znikam z sieci? Nie. Chcę dać sobie czas i przestrzeń na: odszukanie celu tych działań, aktywność na własnych zasadach, obudzenie kreatywności i tworzenie mniej ulotnych treści.

Skąd decyzja o przerwie od mediów społecznościowych?

Mój telefon regularne pokazuje mi, jak dużo czasu spędzam, korzystając z konkretnych aplikacji.

Po co ja to do cholery robię?! – pomyślałam, gdy jednego dnia zobaczyłam po raz kolejny te „kilka godzin na Instagramie” i po raz kolejny przeszłam do ustawień telefonu, aby określić sobie limit.

Takie pytanie zadawałam sobie już wcześniej, ale w ostatnim okresie wracało wyjątkowo często. Tego samego dnia Instagram poinformował mnie o nowej funkcji — funkcji limitowania czasu użytkowania aplikacji, bo „nadmierne jest niezdrowe”!

Po co ja to do cholery robię?! Dla frajdy? Dla budowania marki osobistej i pozycji bloga? Dla zapewnienia rozrywki innym? Dla Was? A może dla siebie?

W tym roku minie 10 lat odkąd założyłam bloga. Nie dużo krócej pracuje w online marketingu, specjalizując się social mediach i contencie. Po tak długim czasie, niezliczonej liczbie godzin przed komputerem i telefonem, znajomości branży od każdej strony, wiem, że muszę coś zmienić. Zmienić, aby na nowo odszukać swój głos i — frajdę. Po prostu.

Zrobię sobie social mediowy sabbatical — pomyślałam, gdy po raz kolejny zobaczyłam te „kilka godzin na Instagramie” i po raz kolejny przeszłam do ustawień telefonu, aby określić sobie limit.

I wiecie, co jest najciekawsze? Że jeszcze nie zaczęłam tej przerwy, a automatycznie wyciszyłam swoje działania i poczułam… ulgę. I właśnie to upewniło mnie w słuszności owej myśli tamtego grudniowego poranku.

Dlaczego wybieram się na social mediowy sabbatical?

Szukanie swojego głosu i sensu zajmowania swojego, ale też waszego cennego czasu (bo w końcu poświęcacie go, aby śledzić, co u mnie) to jedno, ale oczywiście nie wszystko.

Ludzie i relacje

Platformy społecznościowe są dla mnie miejscem budowania relacji — zarówno takich wirtualnych, szybkich, które nigdy nie przeniosą się do świata realnego, ale trwają sobie fajnie w przestrzeni, jak i tych, z których rodzą się najprawdziwsze przyjaźnie (serio!). Myślę, że gdy żyje się na emigracji, gdzieś na końcu świata, to wyjątkowo ważny aspekt.

Jednocześnie, czasem miewam poczucie, że przez regularną aktywność w sieci niektóre znajomości wyciszają się. Bo przecież i ja wiem i ty wiesz, co słychać po tej drugiej stronie, więc po co pytać? Ten social mediowy obrazek to tylko uważnie wybrana minuta, może dwie z całego dnia, mały fragmencik, który chce się pokazać innym.

Ten czas przerwy będzie dla mnie swojego rodzaju eksperymentem, pozwalającym przekonać się o wadze powyższych argumentów.

Zdjęcia i chwile

Istotne jest również owo łapanie urywków codzienności na zdjęciach i filmach. Coraz częściej mam wrażenie, że każdy kadr nabyć dostosowany do ekranu w telefonie bardziej niż do miejsca w domowym albumie. Albumie, którego zresztą nigdy nie mam czasu zrobić, bo zamiast wybierać do niego zdjęcia, obrabiam te na Instagram. A najbardziej bolą mnie ulotne chwile, które wpadają i wypadają ze stories — zwyczajnie mi ich szkoda; szkoda mi przepadającej w nicość opowieści, której tworzenie pochłania tak dużo czasu, a która mogłaby przecież trwać w jakiejś formie nieco dłużej…

Mam nadzieję, że w moich rękach częściej niż telefon wyląduje teraz aparat, a na dysku i półkach albumy wspomnień. Pamiątkowe, nieidealne fotografie z uśmiechniętymi twarzami przyjaciół.

Kreatywność

Czuję, że oddech przyda się również mojej kreatywności. Gdy pisałam swoje książki, zrobiłam sobie przerwę od czytania książek innych. Po co? Aby się nie sugerować, aby wypracować swój styl i — znowu — dać swojej głowie przestrzeń na nowe pomysły. Myślę, że podobnie działa to w przypadku mediów społecznościowych, przez które bombardujemy się kreatywnością innych, aż w końcu mniej lub bardziej kopiujemy czyjś styl, tracąc swój. Nie boli mnie porównywanie siebie do innych (ten aspekt mnie akurat nie dotyczy, chociaż wiem, że dla wielu jest kłopotem), ale to gubienie oryginalności mocno mnie wkurza.

Jak przygotowałam się do przerwy od social mediów?

Czy można tak po prostu zniknąć? Można, ale po co? Internetowy świat to spory kawałek mojej codzienności, którą bardzo lubię, więc poświęciłam chwilę, aby do tej przerwy się przygotować.

• Od kilku osób, z którymi np. przez Instagram nawiązałam bliższą relację, wzięłam numery telefonu lub maile, bo chciałabym od czasu do czasu sprawdzić, co tam u nich.
• Zmieniłam hasła do platform społecznościowych, żeby wszystkie sprzęty nie logowały się automatycznie.
• W opisach i autoresponderach, które ustawiłam, poinformowałam o sabbaticalu, zostawiając swój adres e-mail w razie potrzeby kontaktu (zostawiam go też wam whereisjuli@gmail.com więc piszcie śmiało).
• Zapisałam się do kilku wartościowych newsletterów; zapisałam sobie również adresy internetowe kilku stron, żeby mieć gdzie zaglądać w czasie, który uwalniam, rezygnując z sociali. Nie będę nawet wspominać o liście książek, które chciałabym przeczytać (i o tym, że mam małe dziecko).
• Aż wreszcie — ostatecznie zniknęła z telefonu najbardziej kusząca różowa Insta-ikonka (pozostałych nie mam od dawna). Uff.

Czy to znaczy, że nie będzie mnie wcale?

Nie chcę uciekać całkowicie i zupełnie się odcinać. Nie taka jest ta potrzeba. Mam nadzieję zaoszczędzony czas poświęcić na pisanie i, zachęcona udaną sprzedażą australijskiego kalendarza, stworzenie kilku wartościowych produktów. Odezwę się, gdy będę miała do powiedzenia coś, co zasłuży na waszą uwagę.

Odkurzyłam również newsletter — jeśli chcecie dołączyć, na dole strony znajdziecie formularz do zapisu — a ja wyślę wam raz w miesiącu list z Australii.

Do usłyszenia! Na pewno podzielę się z wami wnioskami tych zmian i ich przebiegiem.